Wujek...

Wujek Mietek, mąż mojej cioci, kuzyn mojego taty, wojskowy starej daty, wyprostowany, zadbany i zawsze z wielkim poczuciem humoru. Bił z niego spokój i opanowanie. 

Pamiętam takie lato, miałam może dziesięć lat, we Wrocławiu odbywała się wystawa kwiatów. 

W różnych miejscach miasta, w galeriach, klubach, salach domów kultury prezentowano bukiety kwiatów. Wujek zabrał mnie na tę wystawę. Chodziliśmy i oglądaliśmy zachwycające kompozycje ułożone z róż, goździków i gerberów.  

Były lata osiemdziesiąte, przaśność królowała i szarość, a tu takie cudności. 

Bukiety zachwycały mnie - różnokolorowe, przepiękne. 

Nigdy już później nie widziałam takiej wystawy, ani takiej ilości kompozycji kwiatowych. 

Potem zjedliśmy duże lody w kawiarni na Świdnickiej, w miejscu gdzie teraz stoi Solpol. 

Pamiętam ten dzień, choć minęło już ze trzydzieści lat. I choć z wujkiem chodziłam w różne miejsca, najbardziej kojarzę go ze świętem kwiatów.

Był bardzo chory - odszedł wczoraj, 

cicho i spokojnie zgasł.