Nie lubię pożegnań...

Nie lubię i już, a pożegnań Natki to wprost nie cierpię. 

Odkąd skończyła siedem lat w każde wakacje wyjeżdża gdzieś sama, a potem jeszcze z nami. Kolonie i obozy z jednej strony wprawiają mnie w wakacyjny nastrój, a z drugiej przyprawiają o stany lękowe i stres.

W tym roku nasza córka kategorycznie odmówiła obozu. Postanowiła, że ona jedzie do Joli, bo ona się z Jolą umówiła i ona kocha tam jeździć i nie ma mowy o żadnym wypoczynku zorganizowanym, koniec kropka.

Jola to nadzwyczaj ciepła, pełna pozytywnej energii i bardzo kochana osoba, która mieszka na wysokiej górze w Beskidach w domu z bajki.

Las, góry, łąki, widoki zapierające dech i ... kozy. 

Pamiętacie mój wpis o miejscu, gdzie kwitną dzikie gladiole? 

To właśnie TAM! 

Tam pojechało moje dziecko dziś rano. 

Do cudownych ludzi, zwierząt i pięknych krajobrazów. 

Będzie zrywać jagody, paść kozy, chodzić boso po trawie, piec jagodzianki, spędzać wieczory na werandzie i oglądać świetliki. 

I dobrze, tylko czemu tak mi jakoś smutno? Cóż, odcinanie pępowiny nie jest łatwe, ale konieczne :)

Przy odrobinie szczęścia Wy też możecie poznać magiczne Jolinkowo. 

Pozdrawiam ciepło i życzę miłej niedzieli :)