Kusząc wiosnę i psie sprawy...

Choroby się przyplątały do naszego psa. 

A, że pies nasz jest Księciuniem pełną gębą i histerykiem pierwszej wody, to łatwo nie było. 

Popiskiwał, przytulał się ze zdwojoną mocą, 

a kiedy tylko wiedział, że patrzymy wpadał w płacz, niczym niemowlak, zerkając czy aby odpowiednie robi wrażenie. 

Trzeba było wybrać się do doktora, który znienawidzony został niechybnie już przy ostatniej chorobie. 

Tak oto nasza trójka i pies stanęła w drzwiach gabinetu weterynarza zaprzyjaźnionego. 

Pies jakby ozdrowiał, ale tylko po to, by całą energię swoją skierować na jeden tor - tor odwrotu. 

Ciągnął, wyrywał się, w końcu schował się pod krzesło i zaglądając zza mojej nogi popatrywał z lękiem.

Nawet bólu nie czuł ze strachu. 

Doktor krew zbadał, wyniki porobił, zaaplikował zastrzyki. 

Najwięcej uwagi przywiązał do psiej hm 

<kupki>. 

Małżonek mój pięknie panu doktorowi wytłumaczył co i jak, włącznie z kolorem i odcieniem. 

I tak porozmawialiśmy sobie miło i cóż było robić - zdrowieć należało. 

Pomogło! Ku naszej rodzinnej uciesze chorobę psią mamy chyba za sobą. 

Przynajmniej taką mamy nadzieję. 

Mówiąc poważnie - choroba psa to bardzo wyczerpująca emocjonalnie sprawa. 

Człowiek chce pomóc, a nie zawsze może. 

Chce się dowiedzieć co boli, a nie ma jak - pies mówić nie umie przecież. 

Książę nasz chyba ma się dobrze, je za dwóch 

i raczej jest wesoły. Całymi dniami wyleguje się wyszukując co bardziej przytulne kąciki.

Żeby nerwy zszargane podleczyć i odrobinkę się zrelaksować, zrobiłam 

broszki w cukierkowych kolorach kusząc wiosnę. 

Mam nadzieję, że kuszenie zadziała, bo dziś widząc rano mój samochód zasypany białym puchem straciłam nadzieję na lepsze 

(czyt. cieplejsze) jutro.

Życzę słonka!