Jazda...

Czasu mi brakuje na wszystko. 

Moja babcia mówiła, że czas jest, tylko organizacja zła. 

No może i racja. 

W każdym razie jakoś tak się dzieje ostatnio, że albo sutaszuję, albo jazdę na rowerze 

z rodziną uprawiam albo czytam i pyk mija tydzień, pyk mija drugi. 

Upływ czasu mnie zaskakuje i niemoc dziwną powoduje. 

Nic to - stwierdzam dziarsko i zaległości nadrabiam w piśmiennictwie blogowym, bo mi się czytelnicy dopominać zaczynają :)

Jazda na rowerze całkowicie nas pochłonęła. 

Czekamy tylko na sobotę wypatrując we wszystkich wiadomościach jak kształtuje się pogoda. 

Zabieramy rowery na dach i jedziemy rano przed siebie samochodem. 

Zatrzymujemy się gdzieś na parkingu leśnym 

i jazda rowerami przed siebie. 

Zwykle robimy pętle około 30 - 50 kilometrowe. Znamy już świetne trasy w okolicach Milicza, Środy Śląskiej, a nawet Wzgórz Trzebnickich. Stawy Milickie kochamy całym sercem 

i przemierzamy chyba najczęściej. 

Mamy w planie zakup lornetki, żeby podglądać ptaki. 

Swoją drogą w życiu nie widziałam takiej ilości ptactwa wodnego na raz. 

A jak to się człowiek rozwija podczas takiej jazdy. 

Na przykład, czy ktoś z Was potrafi wytropić grzyby jadąc na rowerze? 

No właśnie, a ja owszem.

Widzę je kątem oka, alarmuję rodzinkę i cyk grzyby na sosik są. 

Radość jest. 

Dla mnie radość największa jest, kiedy wreszcie przystanąć można i zjeść to, co małżonek przygotowuje. 

Kanapki z serem po 15 km. przejechanych na rowerku smakują wyśmienicie i nawet bezkarnie można zjeść batonik, bo przecież kalorie spali się raz dwa. 

I tak nam ta pogodna część jesieni na dwóch kołach przejechała nie wiadomo kiedy. 

Miło, że razem i rodzinnie. 

Wszystkich mocno pozdrawiam i obiecuję być bardziej systematyczna :)

PS Wczoraj w kinie byłam. Momenty  były :) Grawitacja. Film świetny. Trzymał w napięciu i happy end był. Najbardziej podobały mi się zdjęcia Ziemi z kosmosu. Cudowne i fascynujące.